Gecenin köründe cikiveren yazı..

Evet saat sabahın 4 ü, keyfini yaptım bıdığımın, bu geceki uykusuzluk hakkımı doldurdum...
Çok merak ediyorum 3tane 4tane 5tane hatta daha fazla çocuğu olan büyüklerimiz nasıl oldu da hepsini buyutebildiler hepsinin yaş aralığı da birbirine yakın diye düşünürsek hayretler içerisinde kalıyorum. Sordum da merakimdan, ama aldigim cevaplar pek iç açıcı değil bir hüznü var hepsinin.. Tuhaf buna rağmen başa cikilabilmis..
Biz zamane anneleri fazla mı abartiyoruz, oluruna bırakmak / akışına bırakmak denen tabir bir bebeği büyütmek için geçerli olabilir mi?
Ben çalışan bir anneyim, çocuğuna yetememe düşüncesiyle, çocuğundan ayrı kaldı is saatlerini bir kayıp olarak görüp vicdan azabı çekiyorum. Istisnasız hergün durum böyle; migreni olan bir kişi olarak o dayanılmaz dediğimiz baş ağrılarına dayandigim tek varlık kızım.. Kendi odasında uyuduğu için bazı geceler ağlayarak uyandığında koşarak yanına gittiğimde anne diye sayikladigini duymak canımı acıtıyor. Her Cuma gecesi muhakkak bir ağlama seansimiz var, uyanır odasına giderim 2saat boyunca ne uyur ne susar kucagindan asla ayrılmak istemez illa ki sıkıca saracaksin...
Velhasıl hal böyle iken ve ne zamana kadar süreceğini bilmedigimden ikinci bir çocuğa hangi zamanı ayiracagimi cozebilmis değilim.. Bu kadar da hassas düşünme / olma diyen bi dolu yakın çevreme diyorum ki benim anneligim bu keşke daha düşünmez, daha esnek olabilseydim..


Posted via Blogaway