Beslerim ben annemi..

Zaman nasıl da hızlı ilerliyor, daha dün gibi her ani aklımda uykusuz gecelerim, her ay doktor kontrolüne heyecanla gitmeler, herkesten sakınma, herkesten kıskanma, koruyup kollama iç güdüsü tavan yapmış ben, sürekli ağlamaklı, aç ama bol sulu, fazla gergin (babamıza anlayışı için minnettarım) kimseyi görmek istemeyen sadece bebeğine odaklanmış kabul ediyorum hafif sıyırmış bir anneydim.. Çok dikkatli, takipçi her durumu araştıran bir vaziyetim de vardı aynı zamanda. 

Şimdi dilleri bal, yüzü güneş, yanakları al, elleri pamuk, şen şakrak, bazen asabi, bazen sabrı zorlayan derecede huysuz, dünya güzeli bir evladım var..

Öyle zamanlar yakalıyoruz ki yüreğimi mutluluk ve huzurla dolduran; örneğin anne yapımı kekini yiyip meyve suyunu içerken birden o minicik parmaklarının arasına almış bir parça keki GEYİYO GEYİYO GEYİYO HAAAMM diye ağzıma sokuverdi , o kadar ani oldu ki önce ne olduğunu anlamadım sonra bir daha , sonra bir daha.. Yok böyle bir mutluluk... Elleriyle besledi minik kuzum beni.. Evlat ver elinden zehri içeyim, dillerinden hep dökülsün ballar...

İşte sadece şu anlar yaşadığımız o bütün zorluklara bedel değil mi? Evet zor da olsa ; bir ömür sorumluluk getiriyor da olsa  , kalbi çok acıtsa,canı çok yaksa da değer ....

Gözümün nuru, günden güne artan sevdam, hiç yetemedigim ve hiç doyamadigim, varligimin sebebi..Ömre bedelsin..