Kurtul artık şu hallerden..

Aman ne var canım, buldumcuk olmayın hiç mi çocuk büyütmedik, bizim zamanımızda o -bu- şu mu vardı; çimdik de yedik, yalnız da kaldık ne var yani büyümedik mi, büyütmedik mi? Değil işte , o öyle değil; arada bir fark var . Çalışan anne olmak… 24 saat kızımla beraber olsam bu kadar hassas davranmayabilirdim , BELKİ.. Maalesef ki sürekli bir vicdan muhasebesi yapmaktayım kendimle. Bazen öyle anlar oluyor ki işimin de vermiş olduğu gereğinden fazla stresle beraber tahammül sınırım aşılabiliyor ve çocuğuma bağırıyorum. Sonrasında dinmek bilmez kalp sızısı; sabah işe gelir çocuğumun uyanma saatini bekler vaktini kaçırmadan muhakkak arar sesini duyar içimi ferahlatırım. İstisnasız bu hep böyle. Sonra kayınvalidemin telkinleri , ya da bazen 'size naz yapıyor çocuğun nazını çekemiyorsunuz' serzenişleri ..

Hızlı büyüyorsun kızım ve özlüyorsun biliyorum. Akşam bize kalan bir kaç saat sana yetmiyor artık seni anlıyorum. Çok hızlı da öğreniyorsun sana neyi hangi kısıtlı zamanda öğreteceğimi bilmiyorum. Bir söylenme hali değil bu yetememezlik hissiyatı. Belki çalışmıyor olsam da hissiyat yine aynı olacak . Bu sefer de olanak kısıtlanacak diye yine bir vicdan muhasebesi hali, yine bir yetememezlik durumu. Öyle hissediyorum ki bu durum hep var olacak.. Durum çok mu vahim ? Tabi ki değil. Çok mutlu, sevgisini değil anne-babasına oyuncaklarına bile söyleyen, bana göre yetmeyen zamanlardan bile kendine sevinçler çıkarabilen , gayesi oyun oynamak , yemek-içmek, naz yapmak, çığlık atmak , gülmek-ağlamak, uyumak ve büyümek olan bir çocuğum var. Sadece varlığı bile mutlu olmam için bir sebep. Her zaman belirttiğim gibi büyük şükür sebebim iyi ki var dediğim, senden önce neymişim ki dediğim bir evladım var.

Sanıyorum ki -altını çiziyorum- anne olmanın bana kazandırmış olduğu takıntılarım, panikliğim, yanımda olmadığı zamanlarda evin içinde olan bebem için türlü felaket senaryoları üreterek içimi kararttığım vahim durumum, gözümden akmaya hazır halde bekleyen bir damla yaşım da olmak üzere tüm paranoya hallerimle yaşamaya devam edeceğim, şimdilik yaklaşık 3 yıldır böyleyim ; azalarak bu hallerimden kurtulmayı ümit ediyorum..