Hastane günlüğü..

Ben hep hastalıklar vuku bulduğunda ve sonucunda bir operasyon geçireceksem soğukkanlı olmuşumdur ( hepi topu küçük çaplı 3 operasyon geçirdim),herkes de bu durumdaki sakinliğime şaşırmıştır. Yakın zamanda da tükürük bezimdeki 1 santimlik taş sebebiyle bi operasyon geçirdim. Bunu ilk öğrendiğimde aklıma gelen tek şey kızım oldu operasyon küçük de olsa bu sefer kızımdan ayrı kalmak düşüncesinden kurtulamadım ne kadar dışarıdan gayet sakin görünsem de bitmek bilmeyen anne kurgusu ile türlü türlü şeyleri düşünmekten kendimi alamadım. 
Nihayetinde tüm hazırlıklar tamamlandı, memleketten teyze geldi, hala ve abla kuzen de cumadan geldi e babaanne zaten kızıma bakan kişi. Kızımı oyalayacak sayıda çoğunluğumuz sağlanınca ben de emin ellere bebemi bırakıp ameliyata girdim.Bana bakacak olan kişi de kendisinin isteği ile kocam oldu.
Gözlerimi açtığımda sorduğum soru kaç saat kaldığımdı , bir de Kardeşimi görünce kızımı sorduğumu hatırlıyorum.. Bir gece kalınacak diye girdiğim hastaneden 2 gece kalınca daraldım, bunaldım, duygulandım, özledim özledim özledim.. Üstelik kızımın ikinci gün beni görmeye geldiğinde sargılarıma bakıp bakıp beni okşaması tarifsiz huzur verirken sonra ardına bile bakmadan kaçarcasına odadan çıkması yüzümün asılmasına bir sebep daha oldu. 
Çok tuhaf sadece iki günde evladım sanki beni unutmuş, beni sevmiyor, benimle kalmak istemiyor gibi gibi gibi bi dolu düşünceyi geçirip durdu beynim. Bu abartı nedir ? Bu kadar da olmaz ki canım diyenler muhakkak ki vardır. İnanın kendimi bu kadar narin, bu kadar detaycı ve hassas olmamak için çok zorluyorum ama olmuyor. Evlattan ayrılma düşüncesi söz konusu oldu mu ben bir çocuk olup çıkıyorum.. Herşey tecrübe .. Ben de evlatcığımla tecrübe ediniyorum, aslında onunla beraber büyüyorum. 
Rabbim kimseye evlat acısı yaşatmasın , Rabbim kimseyi evladından ayırmasın. Ve sağlık her an bizimle olsun.