Günlerdir bayram sebebiyle yapacağımız tatil öncesi katedilen yolda geçecek süre içinde kızımın nasıl bir tutum sergileyecegini tedirginlikle bekledim. Sonuç; iç açıcı kabus dolu zamanlar geride kaldı diyebilirim artık. Vakti zamanında karayolu ile seyahatin uzun olmasından ötürü ve bu sırada hiç birsekilde uyku haline geçmediği için delleniyor diye düşünürken havayolunu kullandık ve burada da devasa motorun çıkardığı sesten etkilendiği için yine bir dellenme hali yaşadık.. Tamam dedim bizim gezme zamanları mazide kaldı - bu arada tramvay, otobüs, minibüs gibi toplu taşımaları da denedik yine aynı - bitti artık. Derken aylar aylar sonra gezesimiz tuttu bizim, kızım da bu arada büyüdü, tüm hazırlıklar tamamlandı ona özel koltuk alındı, 3 koltuklu otobüslerin en arkası müthiş geniş, burası seçildi ve sonuç Balıkesir'deyiz :) Bu sefer bir saat uyudu belki de bu yetti, belki de büyüdü her ne sebeptense kızım bize ve kendine bir kabus yasatmadi, gayet güzel bir şekilde yolculugumuz noktalandı. Bu gidişin elbet bir dönüşü var biliyorum evet, orasını düşünmüyorum henüz vaktimiz var.
Annenin işi biter mi hiç, suan da yadirgama sorunu yaşıyoruz saat sabaha karşı 3 ve kızım henüz uyudu, pek mutluydu aslında, uyku haline girince işler değişti her zamanki giydiği tulumunu istemedi karanlık istemedi, sallanmak istemedi sürekli bir kucak hali derken nihayet uyudu kuzum, gözlerim yanıyor nasıl uykum var, yorgunluk diğer yandan.. Annelik böyle bişey uykun da olsa en derininden evladının rahat bir uyku haline girdiğini görene kadar kendi halini unutursun.. O halde mışıl mışıl uyuyan hepinize, pert olmuş bana iyi uykular...
Günlüğünün yanında bir de bloğu olsun kızıma annesinden bir armağan; bir hatıra olarak kalsın..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder